Vladivostok - 9288 km van Moskou - MT+7 - gem. 24*

Eindpunt van deze prachtige, niet-alledaagse reis

6 uur later dan gepland (gelukkig zijn de Russische Spoorwegen dus ook niet helemaal perfect), word ik van het perron opgepikt door Andre. Omdat het 2 uur 's nachts is, kan ik de oceaan niet zien, maar wel horen. Te gek toch, zo vanaf je balkon? 

Ook TV op de kamer, kan ik het nieuws eens checken. Niets over Oekraïne, wel over Israel en een uitgebreid reclamefilmpje met Gerard Depardieu, lachen. Zoals je weet, heeft hij het Russisch staatsburgerschap van Poetin gekregen. 

De stad verkennen: moderne stad, er is net een intercontinentaal volleybal aan de gang waar jongeren van over de hele wereld aan mee doen.

De stad was, als basis van de Stille-Oceaanvloot, jarenlang gesloten voor buitenlanders. In 1974 vond in Vladivostok een historische ontmoeting plaats tussen de secretaris-generaal van de Communistische Partij (CPSU), Leonid Brezjnev, en de Amerikaanse president Gerald Ford. Ook daarna mochten gewone burgers van buiten de Sovjet-Unie de stad echter niet bezoeken. In 1992 werd Vladivostok na 70 jaar officieel geopend voor buitenlanders.

Vlakbij de haven dat indrukwekkende memorial voor slachtoffers van WOII (zie de foto's). Ook een Russische onderzeeër staat er in vol ornaat bij. Heel uitgebreid fotograferen bij de vloot is niet aan te bevelen; er loopt wel wat meer politie rond.

's Avonds naar het strand om mijn flesje water van de Atlantische Oceaan hier leeg te kieperen. Ik heb dus echt water naar zee gedragen! En het flesje met Stille Oceaanwater weer mee terug genomen (als dat maar goed gaat in het vliegtuig). 

Aan het stand is het een drukte van jewelste: optredens met bands, heel veel wandelaars op de pier langs het strand, je vergapen aan 'sjonniebakken' zoals Arnold het noemt, etc. etc. Hier heb je helemaal geen idee meer dan je in Rusland bent. 

Morgenochtend terug naar Nederland. Het was een prachtige reis, een enorme belevenis, die niet in een paar woorden valt samen te vatten (vandaar dit blog;-)). Dank aan mijn volgers, door jullie support voelde ik me gesteund en heb ik me geen moment alleen gevoeld. En uiteraard heel veel dank aan Imre, Muriël en Arnold. Het stond al op de aankondiging: je bent veel te jong om achter de geraniums te gaan zitten. Inderdaad: de wereld is een boek, degenen die niet reizen, beleven alleen één bladzijde. Blijf lezen!!!  Kus.