Reis van Irkutsk naar Vladivostok, 5 t/m 8 aug

Afscheid van Jeanne en haar kleurige interieur. Zij nodigt iedereen die ooit van plan is naar Irkutsk te komen, uit, om bij haar te logeren.

Vladimir (de chauffeur) brengt me naar het juiste perron. In de coupé komt Andre binnen. Een jonge vent, die alleen maar Russisch spreekt. We praten ieder in onze eigen taal met elkaar. Af en toe schudt hij zijn hoofd maar eens, verbaasd over het feit dat ik geen Russisch spreek? De trein rijdt een stuk langs het Baikalmeer. Wel jammer, dat ik 's nachts niet zoveel kan fotograferen; daardoor heb ik de Primorsky-bergen gemist heb. In de plaats Baikalsk staat een cellulose- en papierfabriek. Tot voor kort is daar chlorinebevattend water in het Baikalmeer gedumpt. Omdat de kosten voor het upgraden van de plant en het plaatsen van filters zo hoog waren, is dit zelfs tot in de 90-er jaren gedaan (hoezo, alsof een meer verontreinigen geen geld kost???). En er gaan geruchten, dat er nog steeds troep geloosd wordt!

De volgende  morgen komt er iemand met warme broodjes langs. En zo'n beetje rond een uur of 10, komt de provodnika met de stofzuiger. Ze stofzuigt niet alleen de gang, maar ook in de coupé's. Voetjes van de vloer. Daarna wordt het gangetje ook nog gedweild. Dan haalt ze een nat doekje uit haar schort (dat ze voor die gelegenheid aan heeft) en neemt daarmee de bankleuning en de raamposten af. Andre stapt uit en Neelja (fonetisch) stapt de coupé binnen. Wat mensen toch allemaal meenemen! In alle hoeken en gaten wordt de bagage gestouwd. In de coupé's naast mij blijken mensen te zitten, die ook naar Vladivostok gaan. Dat vind ik wel prettig, wat mensen die je een beetje gaat kennen. Onder hen Natasja. Ook zij vraagt waarom ik hier ben en ook, of ik christelijk ben, zij is dat nl. ook. Kijk, dat schept ook een band. 

In de trein hangt de timetable. Wat de bijbel is voor christenen, is de timetable voor treinreizigers: de enige ware. Daar staat de juiste tijd op: hoe laat de trein op een station aankomt, hoeveel minuten hij daar stopt en wanneer hij dus weer vertrekt. Ik kijk er af en toe op, om m'n Russisch te oefenen. Maar de tijd klopt volgens mij niet meer. Ik vraag het Natasja en zij legt uit: time + six. Ja, dat weet ik, Moskou tijd + nu 6 uur vanwege de regio waar we rijden, maar dan nog klopt het niet. Op een station laadt ze haar vertaalapp.: de trein heeft een vertraging van 6!!!!!! uur. Een unicum. 

Maar wat geeft het: ik vond toch al, dat de reis al zo snel ging en dan krijg ik er dus zo maar ineens nog 6 uurtjes bij. Heerlijk. Natasja komt met een handdoek om haar hoofd gewikkeld vragen, of ik ook mijn haar wil wassen. De providnika heeft in haar toilet een doucheslang op de kraan aangesloten. Boven die ijzeren wc-pot kan ik dan mijn haar wassen. Kosten: 200 RUB. = € 4,-. 

's Avonds komt de prov. noodles en een flesje water uitdelen. Waarschijnlijk omdat de reis langer gaat duren. Later merk ik, dat zij de hele reis aan het werk is, dus ook deze 6 uur vertraging er bij. Ik weet niet, of dat ook voor de machinist geldt? Ze zijn met z'n tweeën, maar 6 uur erbij, is nogal wat. In Nederland was er al heibel om dat rondje extra om de kerk. 

Het is tijd om naar bed te gaan. Ik ben helemaal alleen en doe de deur van de coupé maar op slot. 's Nachts wordt er rond 3 uur op de deur geklopt. Nieuwe reizigers. Eerst Nastya - zij is 17. Haar opa stouwt de helft van de coupé vol met 3 dozen, 2 tassen en nog wat plastic tasjes. Daarna komt er een heel oud vrouwtje binnen. Zij loopt met een stok en wordt geholpen door haar dochter. Mijn god, hoe is die de trein in geklommen? Heb je die steile treedjes gezien? Ik gebaar, dat ze maar even op mijn bed kan zitten, dan kan haar bed worden opgemaakt. Met kromme beentjes zit ze op mijn bed en zo wordt ze ook op haar bed geladen. Stevige schoenen, een lekker warme bruine maillot, een mooie gebloemde groene jurk en ter vervolmaking van het prototype: Russisch vrouwtje, nog een prachtige gebloemde hoofddoek. De volgende ochtend maakt haar dochter ontbijt: tomaten, brood en thee met melk. In haar tas heeft ze een regiment aan pillen bij zich, die babuschka geduldig slikt. Af en toe moet de dochter ook wel eens de gang op, en dan wil de oma ineens gaan staan. Ik pak haar maar vast en zeg: doe dat nou maar even niet, en hou haar vast op de bank. Stel je voor, dat ze ook nog iets zou breken. Volgens mij gaan ze naar het ziekenhuis of zo, want oma kijkt me aan, wijst op haar maag en zucht van de pijn. 2 stations voordat ze er uit moeten, gaat de dochter alvast alle bagage naar voren brengen: een doos van een elektrisch kacheltje helemaal vol met ??, nog een grote doos helemaal volgestouwd en met touw vastgemaakt, dan ook nog zo'n boodschappenkarretje op wielen en dan nog de nodige handtassen en plastic tasjes. En dan oma natuurlijk! Die krijgt de smaak te pakken en gaat uitgebreid naar me zwaaien. Haar dochter draait haar zachtjes naar de gang, duwt de stok in haar handen, maar nee hoor, oma draait zich nog eens om en steekt haar hand naar me uit. Ik moet haar weer gedag zeggen. 

Natasja komt bezorgd vragen, waar ik in V. naar toe ga. Ik zeg, dat ik opgehaald word en naar het hotel gebracht. Pff, opgelucht haalt ze adem. Night, zegt ze. Ik weet precies wat ze bedoelt. Je hebt helemaal niet veel woorden nodig; gebaren en emoties zeggen al veel. Zij stappen 2 stations eerder uit. 

En dan is het zover: vrijdagnacht MT 18.55, maar Vladivostok-time 01.55 uur, inmiddels 9 augustus, heb ik mijn reis met de Transsiberië Express beëindigd. Ik ben in Vladivostok aangekomen!! 2496 km + 9288 km afgelegd, van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan.